Beginnen als basiskracht

Beginnen.

In de natuur zie je een telkens opnieuw beginnen, geboortes gevolgd door uitdoven. En steeds begint het opnieuw. Ook de warboel die ontstaat na de ontploffing van een ster, gaat weer structuur vertonen op den duur.
En zelfs ook binnen ons lijf gebeurt dat, dat telkens opnieuw beginnen dus. Je cellen worden voortdurend ververst, er sterft er een af, er komt er een bij. Als je jong bent, groeit er meer bij dan dat er af gaat, totdat je volgroeid bent, dan is er evenwicht. Telkens voor een deeltje word je dus eigenlijk voortdurend opnieuw geboren, wat je lichaam betreft dan.
En we ervaren dan duurzaamheid omdat niet alle deeltjes tegelijkertijd worden vervangen, precies zoals een bos duurzaam is terwijl alle bomen om de beurt sterven.

Maar de atomen waarvan alles is gemaakt, of in elk geval de neutronen, protonen en elektronen, blijven wel dezelfde, lijkt het. Dus dat telkens opnieuw beginnen in de natuur is eigenlijk niet meer dan een steeds weer opnieuw ordenen van die deeltjes, denken we. Die deeltjes zelf blijven gelijk. Die zijn ooit bij de Big Bang geschapen, met al hun krachten erin, en bestaan sindsdien onveranderlijk.
Dat is toch de Westerse gedachte, ook al wordt deze door de quantum-natuurkunde schijnbaar of blijkbaar aan het wankelen gebracht?

Maar zijn die atomen ook echt duurzaam? Of worden ze net als wij telkens voor een deel opnieuw geschapen en aan de andere kant weer afgebroken dan? Ik denk dat dat zo is.
Een proton / neutron wordt nu geacht te bestaan uit nog kleinere deeltjes, quarks genoemd. En ook die onderdeeltjes van het proton / neutron worden volgens mij om de beurt ververst. Een deeltje sterft, een vergelijkbaar nieuw wordt geboren.
Zodat ook de stabiliteit van een proton / neutron die van een gemiddelde is, dus net als bij het duurzame bos met de niet duurzame bomen.

Dus uiteindelijk stoot men op een deeltje dat zelf niets anders is als een steeds weer opnieuw beginnen, denk ik. Waarmee beginnen dan?
Gewoon met ruimte inperken, denk ik, de oneindige ruimte eindige dimensies geven. In eerste aanleg dus niet meer dan een soort wiskunde, een geest, een plan, een idee, een eindig idee, een beperkend idee eigenlijk.

Dat is volgens mij zo'n quark (of anders wel het nog kleinere deeltje waaruit de quark mogelijk bestaat), louter een plan, een plan dat er op neer komt dat telkens opnieuw weer ruimte moet worden ingeperkt. Dat lukt maar voor even, maar dan wordt het herhaald enzovoort.

Pas als die allerkleinste deeltjes gaan samenwerken, kan er duurzaamheid ontstaan. En het neutron of proton-elektron paar is dan blijkbaar zo ongeveer het eerste samenwerkings-verband waarin die duurzaamheid langdurig mogelijk wordt.
Maar ook hier is die duurzaamheid niet meer dan een gemiddelde volgens mij. Voortdurend worden de deeltjes waaruit het proton bestaat vervangen door nieuwe, maar gelukkig niet allemaal tegelijkertijd.
En blijkbaar zit er dan grote regelmaat in dat vervangen, zodat alle protonen exact gelijk aan elkaar zijn evenals bijvoorbeeld alle goudatomen. Soms echter wordt zo'n proton een neutron en dan is goud niet meer goud.

Dus dat is wat natuurkundigen zien op dat quantum-niveau, denk ik. Gewoon die basiskracht, dat telkens opnieuw beginnen met inperken van ruimte. De schepping is dan voortdurend aan de gang en bij de Big Bang is dan met name, of zelfs uitsluitend, die scheppingskracht geschapen.

Op dit moment lijken de natuurkundigen er vanuit te gaan dat die aller-fundamenteelste deeltjes als het ware een of andere verdwijntruc toepassen. En als illusionisten dingen laten verdwijnen en verschijnen, dan is er altijd een wetenschappelijke verklaring. Het is altijd maar een truc.
Daar op dat quantum-niveau is volgens mij geen sprake van zo'n truc. De deeltjes verdwijnen en verschijnen daar echt, uit het niets en in het niets.
Want hoe anders zou je al die quantum-verschijnselen moeten verklaren?

En trouwens, niet alleen de quantum-verschijnselen maar ook bijvoorbeeld de elektromagnetische verschijnselen kunnen in deze kijk worden verhelderd, vind ik.
Want als quarks voortdurend worden ververst, dan betekent dat dat ook een atoom als het ware voortdurend opnieuw wordt geboren, voor een deel. En we ervaren dat als de lading van proton en elektron, denk ik.
Daar waar een deel verdwijnt, ervaren we de positieve lading van het proton. Daar waar weer een gelijk deel aan groeit, ervaren we de negatieve lading van het elektron. Een stukje toekomst wordt dan atoom, terwijl in de kern een stukje atoom verdwijnt in het verleden en zo reist het atoom door de tijd.
Een neutron pauzeert dan voor een tijdje.

Binnen en buiten. Buiten en binnen.

Conclusie:
1. Het begint gewoon allemaal met die basiskracht. Dat allereerste plan om ruimte te beperken, om aan de in wezen oneindige ruimte eindige dimensies te geven. Voor even, maar telkens weer opnieuw.
2. Pas als zulke aller-primitiefste deeltjes gaan samen werken, kan er duurzaamheid ontstaan, omdat de onderdeeltjes dan om de beurt kunnen worden vervangen.

Dat is volgens mij het basis-mechanisme in onze werkelijkheid, inperken van ruimte en tijd, ruimte/tijd en ruimte/ruimte verhoudingen.

eind 1999 - begin 2000
Fabiker.

Naar SiteMapVersie Fabc.nl
(als je deze pagina 'stand alone' ziet)